Οι ψύλλοι είναι το μεγαλύτερο εντομολογικό πρόβλημα στις κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και θεωρείται το σημαντικότερο εκτοπαράσιτο αιμομυζητικό αρθρόποδο έντομο, που παρασιτεί σε θηλαστικά ζώα και πτηνά. Υπάρχουν περίπου 2500 είδη.
Τα σημαντικότερα είναι: ο ψύλλος του ανθρώπου (Pulex irritans), ο ψύλλος του σκύλου (Ctenocephalides canis), ο ψύλλος της γάτας (Ctenocephalides felis), ο ψύλλος των τρωκτικών (Xenopsylla cheopis). Μεταδίδουν Πανώλη, Ενδημικό τύφο και Μελιταίο πυρετό. Τα περιττώματά τους είναι μολυσμένα και μολύνουν τους χώρους όπου βρίσκονται για περισσότερο από έναν χρόνο. Τα πίσω πόδια είναι μεγαλύτερα και ισχυρότερα των μπροστινών και μπορούν να κάνουν άλματα μέχρι 70cm, καθιστώντας τον ψύλλο τον καλύτερο άλτη μεταξύ των ειδών του ζωικού βασιλείου, σε σύγκριση με το μέγεθος του σώματός τους. Το μήκος του σώματός τους φθάνει μέχρι 2,5mm και είναι άπτερα. Παρασιτούν στο τρίχωμα των θηλαστικών και στο φτέρωμα των πουλιών.
Ο τρόπος διασποράς των ψύλλων γίνεται κυρίως με τα τρωκτικά, τα αδέσποτα κατοικίδια ζώα και τα πτηνά. Εκτός της μετάδοσης των ασθενειών, προκαλούν ενόχληση στα παραγωγικά ζώα, με αποτέλεσμα τη μείωση της γαλακτοπαραγωγής και της ανάπτυξής τους. Ο ενήλικος ψύλλος ζει έως 2 εβδομάδες και περιμένει μέσα στη νύμφη μέχρι να εμφανιστεί ο κατάλληλος ξενιστής και οι κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες. Η διάρκεια ζωής του μπορεί να παραταθεί, ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Οι ενήλικες βγαίνουν από το κουκούλι τους και πηδούν στον ανυποψίαστο ξενιστή, όταν ανιχνεύουν την παρουσία του από τη θερμότητα του σώματος και από την κίνησή του, που προκαλεί κραδασμούς. Γι’ αυτό προσελκύονται από δονήσεις του εδάφους και από την παρουσία διοξειδίου του άνθρακα (το οποίο θεωρούν πως είναι σήμα ότι κοντά υπάρχει κάποιο ζώο).
Η καταπολέμηση των ψύλλων γίνεται με την εφαρμογή υπολειμματικού ψεκασμού με ειδικό εντομοκτόνο ή με χρήση ψυχρών εκνεφωτήρων foggers, για την καλύτερη κάλυψη κλειστών χώρων.